Stichting Zienderogen
Al ruim 40 jaar zet deze stichting zich in voor blinden en slechtzienden over de hele wereld. De stichting organiseert onder andere in samenwerking met lokale organisaties missie naar landen in Oost-Europa, Azië en Afrika en ondersteunt projecten zoals de bouw van oogziekenhuizen en de opleiding van oogartsen in die landen.
Hoe kunnen optiekbedrijven een bijdrage leveren?
Opticiens kunnen actief een bijdrage leveren door donateur te worden, niet alleen voor geld, maar ook voor producten. Tevens nodigt de Stichting andere opticiens van harte uit om de uitdaging met haar aan te gaan: door zelf ook de handen uit de mouwen te steken in de tweede (of derde) wereld!
Meer informatie…
- Projecten van de Stichting Zienderogen: klik hier
- Laatste nieuws van de Stichting Zienderogen: klik hier
- Over de Stichting zelf: klik hier
Stichting Zienderogen
E-mail info@stichtingzienderogen.nl
Website www.stichtingzienderogen.nl
Facebook www.facebook.com/zienderogen
Rob Boon over Zienderogen
Rob Boon is bestuurslid van de stichting Zienderogen, een organisatie die oogzorg levert aan de allerarmste gebieden in de wereld. Opticiens en optometristen die aangesloten zijn bij de stichting kunnen voor een aantal dagen per jaar mee op een missie.
Hoe ben je bij de stichting terecht gekomen?
“Ik ben ooit een keer op een optiekbeurs geweest waar ik leden van de stichting tegenkwam. Vervolgens ben ik een keer mee geweest naar Oekraïne en toen was ik meteen verkocht. Het het werk wat je doet is zo bevredigend om te doen. Je kunt immers mensen helpen met hulp die ze niet verwachten. Toen de oprichter Jacques Tuinder kort daarna overleed, hebben wij met die eerste ploeg het bestuur overgenomen van Zienderogen en hebben we de stichting voortgezet.”
Wat is de filosofie achter Zienderogen?
“Het helpen van de allerarmsten in de wereld die visuele hulpmiddelen nodig hebben. Het is begonnen met Jacques Tuinder die ergens kwam waar mensen problemen hadden. Hij nam vervolgens brillen mee voor de mensen. Jacques is verder gegaan en besloot om nieuwe monturen te leveren van optiekbedrijven. De optometristen en opticiens die op een missie gaan, meten ter plekke de ogen van de mensen op en passen daar de monturen aan. Vervolgens slijpen een x aantal Nederlandse optiekbedrijven de glazen in de monturen en worden de complete brillen weer opgestuurd naar het land waar we zijn geweest.”
Hoe gaan jullie te werk?
“We zijn op bijna elk continent geweest. We werken als volgt: als iemand in het buitenland het idee krijgt een missie te organiseren, geven wij aan hoe wij het geregeld willen hebben. Daarbij zijn de drie B’s: Bed, Bad en Brood, het belangrijkste. We moeten ons kunnen wassen, we moeten een slaapplek hebben en we moeten te eten en te drinken krijgen. Onze reis wordt bekostigd dankzij de vele donateurs die we hebben. Van tevoren moet de lokale hulporganisatie waar we een missie mee opzetten al geregeld hebben dat er voldoende mensen zijn die wij kunnen helpen. We willen niet ergens heen gaan en maar vijf mensen kunnen helpen, dat moeten er minimaal vijftig zijn per dag dat we er zijn. Apparatuur nemen we allemaal zelf mee. Die hebben we dankzij giften kunnen bekostigen of gekregen van opticiens en optometristen. We gaan met een team van opticiens en optometristen, zodat oogziekten en afwijkingen onderzocht kunnen worden. Vervolgens wijzen we door naar ziekenhuizen en lokale oogartsen als dat nodig is. Voordat we hulp kunnen verlenen moeten we wel een lokale organisatie achter ons hebben die al iets doet met het verlenen van medische zorg, of een oogarts, zodat we gedekt zijn bij problemen. We hebben een keer een aanklacht gehad toen we aan het werk waren in Wit-Rusland, omdat men daar vond dat we ongeoorloofde medische handelingen aan het verrichten waren. Op een missie naar Kenia hebben we in tien werkdagen met vier leden van Zienderogen 1878 mensen kunnen helpen. Dat was echt aanpoten. Je staat ’s morgens vroeg op, eet in de middag in korte tijd wat en gaat dan tot ’s avonds laat door tot de laatste cliënt naar huis is. We werken met plaatselijke tolken en een andere local die assisteert. Als je veertien dagen in Oekraïne bent geweest, spreek je na een dag of wat ‘oogmeetoekraïens’ en kun je al dingen zeggen als ‘neemt u plaats’.”
Hoeveel tijd neemt de stichting in beslag?
“We hebben in ons bestuur twee gepensioneerde opticiens en drie werkende optometristen. We proberen juist naast oudere collega’s ook jongere mensen mee te nemen. Op deze manier hebben we in de toekomst een jongere ploeg die ons werk wil doorzetten. De meeste zijn erg enthousiast, we kunnen vaak niet iedereen mee nemen. We hebben een grote ploeg vrijwilligers waar we uit kunnen putten. De reis wordt door de stichting betaald. Een deelnemer van de missie is over het algemeen twee weken van huis. Als bestuurslid vergader ik zes keer per jaar en ben ik de drie weken dat ik op missie ben kwijt aan vrije tijd. Een deelnemer aan de missie moet vrije dagen inleveren bij zijn werkgever, maar over het algemeen geven veel werkgevers een deel als betaald verlof, omdat ze de stichting willen steunen. Als ik mijn eigen medewerkers op pad stuur, betaal ik vaak de helft van hun verblijf uit in betaald verlof. Je moet alleen niet het hele verblijf willen bekostigen, omdat de mensen het zelf ook moeten zien als een offer vanuit jezelf. Je gaat op pad dankzij het geld van iemand anders en om de armste mensen van de wereld te helpen. ”
Hoe integreer je de stichting in de optiekzaak?
“Er zijn meerdere opticiens die een Oogspaarpot op de toonbank hebben staan waarmee ze geld kunnen inzamelen voor Zienderogen. Uiteraard hopen we dat er meer opticiens zijn die dit willen gaan doen. We geven regelmatig lezingen aan organisaties waarmee we geld ophalen.”
Wat doet zo’n missie met je?
“Het is leuk om te doen, maar als je terug komt, ben je gesloopt. De ene keer ga je op een korte missie van een week, een andere keer ben je veertien dagen van huis. Je komt veel trieste situaties tegen. Wat mij altijd bijblijft is de geur en de omstandigheden waar je mensen in vindt. Ik ben ook altijd verbaasd over mensen die zelf niks hebben en toch wat willen regelen voor een ander. Die saamhorigheid en dankbaarheid blijft je bij. Natuurlijk is het mooi als je een kindje met een sterkte van -18 kunt helpen. Wat belangrijk is, is dat je tijdens een missie ook blijft lachen met elkaar, om zo de sfeer losser te maken. Ik heb een keer meegemaakt dat er vanuit de lift van het gebouw waar we zaten in Moldavië iemand zonder benen op een kleine pallet met wieltjes eronder binnen kwam rijden. Dat was zó apart, daar stonden we samen echt even van te kijken. Als je vrijwilliger wordt van Zienderogen en op missie gaat, moet je wat je meemaakt niet mee naar huis nemen. ’s Avonds moet je kunnen relativeren wat je overdag gezien hebt. Je moet de hulp verlenen en niet meer achterom kijken.”
Jacques Tuinder over Elias Hossevoort (1997)
NUVO-lid Elias Hossevoort (van Foto Optiek Berndsen in Arnhem) maakte de webredactie attent op een artikel uit 1997 over een van zijn missies met wijlen Jacques Tuinder. Wij delen het graag met u als een aandenken aan deze bijzondere man.
Klik hier om het artikel te lezen.